Przedłużenia terminu spłaty pożyczek – czy legalne?
Opłaty za przedłużenia terminu spłaty pożyczek – co to jest?
Bardzo często się zdarza, że pożyczkodawcy w swoich umowach pożyczek oferują tak zwane opłaty za przedłużenia terminu spłaty pożyczek. Ma to na celu oczywiście tylko zarobienie dodatkowych środków, nie ma absolutnie na celu ulżenia w doli pożyczkobiorcy. Na temat działalności firm chwilówkowych można wiele napisać, ale na pewno nie to, że dbają o interes klienta. Sprawiają jedynie wrażenie dobrodusznych, które za jedyne „parę” złotych „ulżą” pożyczkobiorcy i pozwolą mu spłacić pożyczkę za miesiąc. Potem znowu za miesiąc i znowu… A potem „refinansują” i zabawa zacznie się od początku.
Czy opłaty za przedłużenia terminu spłaty są legalne?
W prawie cywilnym istnieje ogólna zasada, że umowy można kształtować dowolnie. Niemniej jednak pamiętać należy, że umowa nie może być niezgodna z ustawą (w tym przypadku kodeks cywilny i ustawa o kredycie konsumenckim). W obydwu tych ustawach nie ma zakazu wprowadzenia opłat za przedłużenia terminu spłaty pożyczek. Wydawałoby się zatem, że opłata za przedłużenie terminu spłaty pożyczki zawarta w umowie jest jak najbardziej zgodna z prawem. I tak oczywiście myśli wiele osób, zatem płacze i płaci… Tyle tylko, że każda taka spłata wcale nie powinna być księgowana na poczet opłaty za przedłużenie, tylko na spłatę pożyczki. O odsetkach i prowizji nie mówimy, bo te najczęściej są sprytnie ukrywane w kwocie pożyczki. Trzeba jednak się sprawie przyjrzeć bliżej. Odpowiedzmy sobie najpierw na pytanie:
Co to jest pożyczka?
Ogólną definicję umowy pożyczki zawiera przepis art. 720 kodeksu cywilnego według którego przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tą samą ilość pieniędzy albo tą samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki , której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej. Ponieważ jednak interesują nas chwilówki, a te są udzielane zazwyczaj konsumentom, czyli większości z Was, trzeba zapytać:
Co to jest kredyt konsumencki?
Z w ustawie z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim, czytamy, że przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowy o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowy o kredyt konsumencki uważa się w szczególności między innymi umowy pożyczki. Skoro już wiemy, że jesteśmy konsumentami a z naszego ostatnio przedrukowanego artykułu pamiętamy, że istnieją niedozwolone klauzule umowne, musimy jakoś to przenieść na nasze rozważania. Moglibyśmy długo własnymi słowami, ale napiszmy tylko że:
Opłaty za przedłużenia terminu spłaty pożyczki są nielegalne
Oddajmy głos Sądowi, który stwierdził – podzielając zresztą nasze stanowisko zawarte w sprzeciwie – w swoim uzasadnieniu, którego fragmenty cytujemy:
(…) Podsumowując , zdaniem Sądu, strony procesu zawarły skutecznie umowę pożyczki, a w konsekwencji obowiązkiem, pozwanej było dokonanie jej spłaty. W treści umowy wskazano, że pozwana winna spłacić kwotę 1320 zł, w tym: jako zwrot kwoty pożyczki 1000 zł i kwota prowizji 320 zł. (…)
(…) zgodnie z § 3 ust. 3 i 4 umowy pożyczki pożyczkobiorca miał prawo przedłużyć termin spłaty pożyczki o 2, 3, 4, 5, 6 tygodni, przy czym przedłużenie spłaty danej pożyczki mogło być dokonane nie więcej niż 4 razy. Prowizja za przedłużenie terminu spłaty została określona w tabeli opłat i prowizji – załączniku do umowy . Pozwana kilkakrotnie dokonała przedłużenia spłaty pożyczki. (…)
(…) Badając treść umowy pożyczki łączącej strony, Sąd uznał, że prowizja określona w § 3 ust. 3 i 4 za przedłużenie terminu spłaty była w istocie zastrzeżeniem kary umownej na wypadek niewywiązania się przez dłużnika ze świadczenia pieniężnego: obowiązku terminowej spłaty kredytu. Zastrzeżenie kary umownej na wypadek niewykonania bądź nienależytego wykonania świadczenia pieniężnego jest niedopuszczalne na podstawie art. 483 § 1 kodeksu cywilnego, i – jako sprzeczne z ustawą – jest nieważne (…)
Powodowi jednak było mało, i zażądał jeszcze niebagatelnych kwot za czynności windykacyjne. Trzeba zatem zadać sobie kolejne pytanie:
Czy legalne są wysokie opłaty za czynności windykacyjne?
Krótko mówiąc: nie są. Te jednak „podpadły” nam z innego artykułu, i tutaj również Sąd podzielił nasze stanowisko:
(…) Ponadto za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i z dobrymi obyczajami , Sąd uznał opłaty windykacyjne określone w § 4 ust. 1 umowy pożyczki za niedozwolone postanowienia umowne. (…)
(…) Zgodnie z art. 385 1 § 1 i 3 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem , nieuzgodnione indywidualnie, nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Okoliczności niniejszej sprawy wskazują na to, ze zastrzeżone w umowie prowizje – należności za przedłużenie okresu zadłużenia oraz opłaty windykacyjne nie były z pozwaną jako konsumentem indywidualnie uzgadniane, a niewątpliwie kształtują jej obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając interesy konsumenta. Należy zatem uznać, ze postanowienia te nie ”wiążą pozwanej. gdyż w tym zakresie spełnione są przesłanki z art. 385 1 § 1 k.c. Umowa pożyczki została zawarta pomiędzy przedsiębiorcą a konsumentem. Pozwana jako pożyczkobiorca nie miała rzeczywistego wpływu na treść tych postanowień umownych , które zostały jej narzucone w omawianym zakresie przez pożyczkodawcę. Powód posługiwał się wzorcem umowy w omawianym zakresie. Postanowienia te w tym zakresie są nieważne . Na gruncie niniejszej sprawy Sąd uznał, że postanowienia §3 ust. 4 oraz § 4 ust. 1 umowy pożyczki jako nieuzgodnione indywidualnie z pozwaną i nakładające na nią rażąco wygórowane prowizje i opłaty są niedozwoloną klauzulą umowną. W konsekwencji § 3 ust. 4 i 4 ust. 1 umowy jako niedozwolone klauzule umowne, zgodnie z art. 385 1 § 1 k.c. nie wiążą pozwanej (…)
Jaki finał sprawy?
(…) W toku procesu bezspornym było, iż łącznie na rzecz powoda pozwana zapłaciła kwotę 1410 zł. W konsekwencji Sąd uznał, że pozwana uiszczając kwotę 1410 zł dokonała spłaty pożyczki . Sąd oddalił zatem powództwo powoda . (…)
Kurtyna, oklaski… kolejny rzekomy dług poszedł do piachu.
Aby być na bieżąco z nowościami, polub naszą stronę
